Ontmoetingen

Op de Camino naar Santiago, Kaap Finisterre en Muxia ontmoet je veel mensen van jong tot oud. Tegen sommigen zeg je ‘Bon Caminio’ met anderen loop je een tijd op en soms reis je een tijd samen met iemand en neem je afscheid om elkaar ergens weer tegen te komen. De meeste mensen die de Camino lopen zijn positief.Soms tref je ook mensen waar je beter uit de buurt kunt blijven. Gelukkig ben ik er daar maar 2 van tegen gekomen.

Er zijn ook mensen die je aan het nadenken zetten. Zo kwam ik onderweg Claus tegen. Een gepensioneerde Duitse belastingambtenaar die huis en haard heeft achter gelaten opzoek naar……? Waarnaar kon hij mij niet vertellen. Hij was nog steeds op zoek. Na zijn pensioen is hij op de fiets door Scandinavië en de Baltische Staten getrokken, waarna hij de overtocht naar Nieuw Zeeland maakte. Door Corona was hij nood gedwongen opgesloten in een kleine gemeenschap deed wat klusjes en gaf ‘s nachts online les aan Duitse studenten over belastingrecht. Inmiddels is hij 3 keer gevaccineerd en trekt nu te voet verder door Europa richting het zuiden. Onze wegen kruisden elkaar in Ancora op 1e Paasdag waar we elkaars reiservaringen deelden.

Hij vertelde dat hij zijn leven lang had gewerkt, gescheiden was, geen kinderen heeft en geen tijd had om te reizen. Daarom had hij na zijn pensioen alles in Duitsland verkocht om de wereld in te trekken opzoek naar geluk. Van zijn zus moet hij vooral het geluk plukken als hij het tegen komt.

‘Pluk de dag’ is mijn levens moto. Niet altijd makkelijk, zeker niet na het verlies van Pim en Ailla. Ook ik ben lang op zoek geweest naar geluk! Het heeft mij ook naar verre uithoeken in de wereld gebracht. En juist de ontmoeting met Claus doet me beseffen dat geluk heel dicht bij is. Het zijn de kleine momenten op een dag met mijn kinderen en met Hans die me altijd bijstaat. Ook mijn werk geeft mij veel voldoening en maakt me gelukkig. Maar geluk begint vooral bij jezelf! De uitdaging voor mij is vooral in het vinden van balans en innerlijke rust.

Mijn beste en lieve vriend Leen plaagde me altijd omdat hij vond dat ik die innerlijke rust niet heb. En misschien heeft hij ook wel gelijk. Ik verlies mezelf weleens in de grote opgaven en uitdagingen in de wereld. Mensen die mij goed kennen weten dat ik alles uit het leven wil halen. Ik zet me met hart en ziel in voor de goede zaak. Ik wil de wereld een beetje verbeteren en doorgeven aan de volgende generaties. En juist daarbij loop ik mezelf en anderen weleens voorbij.

Nu ik op weg ben naar Santiago de Compostela heb ik veel tijd om daarover na te denken. Het gesprek met Claus doet me beseffen dat ik eigenlijk best wel de goede keuzes heb gemaakt in het leven. Hoewel mijn leven niet perfect is ben ik best gelukkig! Met mijn kinderen, Hans, mijn werk, mijn vrienden en collega’s die ik om me heen heb zijn daarin hel belangrijk.

Natuurlijk heb ik uitdagingen en zorgen. Maar hé wie heeft dat niet!

Gelukkig hoef ik niet te wachten tot ik met pensioen ga om daar achter te komen. Ik heb heel veel geluk gehad in mijn leven. Pim was het fundament in mijn leven waar ik op verder kon bouwen toen hij er niet meer was. Daardoor heb ik ook de gepakt om mijn horizon te verbreden.

En ook in mijn werk heb ik kansen gekregen met heel veel nieuwe uitdagingen die ik mocht oppakken. Er ik heb ook de tijd gekregen om te kunnen reizen. Dat heeft mijn leven verreikt.

Dat maakt dat ik me besef dat juist dat heel belangrijk is voor goed werkgeverschap en werknemerschap!

En laat mij nog maar een tijd werken om me te kunnen inzetten voor de grote opgaven in de wereld. De gedachte over mijn pensioen stel ik nog even uit en schuif ik nu nog vooruit.

Ik wil nu genieten van het moment!