Het einde van wereld

Het eenvoudige pelgrimsleven bevalt me goed. De enige zorg die ik heb is waar en wanneer ik kan eten, dat ik ‘s avonds een bed heb om in te slapen en geen blaren krijg. Zeker nu ik langer onderweg ben kom ik steeds meer in een vast ritme! ‘s Morgens vroeg uit de veren en ‘s avond er weer vroeg in. Vroeg eruit is geen probleem, dat doe ik thuis ook, maar ‘s avond is wel lastig want in mijn dagelijks leven doe ik op door de weekse dagen mijn laptop pas rond 24.00 uur uit.

Meestal knip ik de dag op in delen afhankelijk van de afstand. Hierdoor bouw ikvoldoende rustpauzes in om koffie te drinken en te lunchen. Dat maakt de dag overzichtelijk en loop je ergens naar toe, waarbij ik voldoende ruimte houdt voor onverwachte momenten en mooie plekken onderweg.

Aan het einde van de dag zoek ik een bed in een Albergue. Goedkope herbergen met gedeelde kamers. Soms met 4 bedden maar ik heb ook al herbergen met 12 bedden gehad.

Nu ik terug kijk zie ik dat ik mijn reis ook heb opgeknipt in drie delen met pauze ertussen. Het eerste deel was de route langs de kust met 2 dagen in Vigo. Het Tweede deel was de route door het centrale deel van Spanje naar Santiago. En het laatste deel is het pad naar Kaap Finisterre, wat in het verleden ook wel het einde van de wereld werd genoemd. Na 4 dagen Santiago was de magie in Santiago voor mij verdwenen en was ik ook weer toe om door te lopen en het pelgrimsleven weer op te pakken.

Gisteren ben ik dan eindelijk aangekomen in Finisterre. Voor mij het einddoel van mijn reis. Om dit te vieren heb ik een een exclusief hotel geboekt op de Kaap. Het prijs verschil was groot afhankelijk van de dag. Tegen het weekend lopen die behoorlijk op. Daarom heb extra snel gelopen voor de beste prijs.

Om er te komen was nog een toer, want googlemaps leide mij helemaal over de kaap met een behoorlijke klim. Maar je moet er iets voor over hebben dacht ik nog! Boven op de kaap aangekomen was er helemaal niets. Een hele teleurstelling. Na een belletje naar het hotel bleek dat het hotel aan het einde van de St. Jacobsweg ligt naast de vuurtoren en ik aan de andere kant van de kaap weer naar beneden moest en nog 2 km moest lopen naar de vuurtoren.

Het moment van aankomen op Kaap Finisterre was net zo magisch als in Santiago! Vooral door het besef dat je het echt gedaan hebt, met 510 km in de benen vanaf moment dat ik op reis ging. Onderweg loop je op met dezelfde mensen en je komt elkaar telkens weer tegen in de herbergen of tijdens de lunch. Dat schept een band. Samen de zon onder te zien gaan op de kaapis dan ook een hele bijzondere beleving.

En nu heb ik nog 2 dagen over om te genieten van de zon het strand voor ik terug moet naar Santiago om langzaam aan mijn terugreis te beginnen. Ik hoef niet meer te lopen, maar het mag wel. Ik wil nog graag naar Muxia een andere pelgrim plaats. En terwijl ik aan een overheerlijk ontbijt zit overweeg ik de mogelijkheden. Ga ik nog 30 km lopen naar Muxia of knip ik het stuk op in 2 delen en overnacht ik in een herberg ergens onderweg of neem ik gewoon de bus. Veel te veel om te kiezen. Laat ik maar eerst terug lopen naar het stadje Finisterre, want dan komt de keuze vanzelf.